Deze schilderijen kunnen ontroeren en ook blij maken. De kleuren zijn typisch. Blauw, bruin of zwart was vaak de achtergrond. Dat maakte het portret deftig, maar vooral stabiliseerde het de verf. De kunstenaars uit die tijd hadden geen chemie gestudeerd, maar deze schilderijen conserveren zichzelf. Vergelijk dat eens met de schilderijen van het impressionisme. Vrolijk,bont en veelkleurig, maar helaas enorm aan lichtslijtage onderhevig. Zwart en bruin nemen alle kleuren op. Dat ziet er ongelooflijk chique en kostbaar uit. In feite was dat ook zo. Zwart was een dure kleur en daarom sterk in de mode. In de 16e eeuw had men eindelijk een goede zwarte kleur ontdekt, die natuurlijk amper te maken en te betalen was. Daarom werd zoveel mogelijk in die kleur geschilderd. Toch maakt het de voorstelling mooi.

Opvallend is de blauwe plooi van het tafelkleed, wat als het ware en soort aandachtstrekker is: Kijk hier!! Bovendien is blauw ook een contrastkleur van bruin, bruin werd vaak gezien als een variant van geel. Heel donker geel dus. Het is niet te ontkennen dat die combinatie het zeer goed doet. Het heeft iets lieflijks. Maar wie is nu de schilder: Jakob Elbfas in ongeveer 1630. Wel dat was toch ook de schilder van het schilderij: koning met kantenkraag als ik met niet vergis.