Een van de rivalen van Gustav ii Adolf was zijn Poolse neef Sigismund. In dit verband is hij op een schilderij te zien, dat het voorbeeld voor vele Europese koningen werd. Het is eindeloos nageschilderd met steeds weer een ander hoofd erop. Staatshoofd dan wel te verstaan. Het meest beroemd is dat van Charles II in Engeland geworden. Maar het ontwerp bestond dus al vele jaren. Wel is de vraag hoe al die schilders van elkaar wisten wat ze nu precies maakten aan andere hoven. Op de een of andere manier bestond er een informatiestroom onder beroepsschilders die niet onder doet voor onze huidige communicatie middelen. Binnen vijftig jaar waren alle koningen zo geschilderd.

Werkelijk tot in de details. Met hond en staf in de hand en het raspaard met het kleine hoofd hoorde daar ook bij. Tegenwoordig komt dit soort paarden niet meer voor. Maar men vond het elegant. Dat zegt ook iets over het houden van paarden. Men was zeer bedreven in het fokken ervan. Men hield elkaar dus goed in de gaten en de schilders konden hierbij blijkbaar goede diensten doen. Dat was in de eeuw daarvoor al eens gebeurd met het tot stand brengen van huwelijken. De schilder werd naar een aantrekkelijk kandidate gestuurd, maakte een schilderij en op basis van dit en de nodige informatie werd er dan besloten of het huwelijk door ging. Zo kun je ontdekken dat bijvoorbeeld Hendrik de achtste van Engeland niet erg veel van knappe vrouwen hield. Ze moesten een intelligent uiterlijk hebben, dat was belangrijker. Over het perspectief van dit schilderij is ook veel te doen geweest. De benen van het paard lijken te lang. De koning in het geheel te kort. Nu klopt dit wel met het werkelijke perspectief, want iets wat verder weg is lijkt kleiner en iets wat dicherbij is lijkt langer. Dat is het nadeel van een moment opname. In werkelijkheid beweegt een paard voortdurend en een ruiter wordt niet alleen van onderen bekeken. Of het nu zo'n mooi uitgangspunt was. Kikvorsperspectief heet dat. Knap is het wel. Maar mooi?